جلسه اول

 ایمان و عمل دو موضوع مرتبط و به عبارتی لازم و ملزوم هم هستند. از این رو شیطان همیشه درصدد تضییع آن‌هاست.

در میان این دو موضوع، ایمان از اهمیت بیشتری برخوردار است به صورتی  که اگر ایمان وجود نداشته باشد و یا در آن نقصی باشد دیگر عمل مورد پذیرش  قرار نخواهد گرفت. چنانکه بسیاری هستند که به روش مسلمانان عمل و رفتار  می‌کنند ولی در دلشان کوچک‌ترین ایمانی نسبت به اسلام ندارند.

ایمان آن پذیرش قلبی است در برابر خداوند متعال که تسلیم بودن را در پی دارد.

شیطان کسانی را که از ایمان دوری می‌کنند در انجام عمل یاری می‌کند، که این اعمال برای آن‌ها کوچک‌ترین سودی نخواهد داشت.

از سوی دیگر کسانی که مؤمن هستند (شیعیان) همیشه در معرض این فریب شیطان‌اند که در عملشان نقصان و کوتاهی ایجاد شود.

این موضوع که فرد در بعضی مواقع دچار این باور می‌شود که عملی ندارد و یا در آن دچار کمبود کوتاهی است، فریب شیطان است.

واقعیت عمل هر فرد ظاهر و بروز بیرونی آن نیست بلکه آن باور و نیت قلبی است که به واسطه آن این بروز و جلوه بیرونی رخ می‌دهد.

در نزد خدا نیز این باطن و نیت اعمال است که سنجیده و پذیرفته می‌شود.

از این رو یکی از ساحت‌هایی که توسط شیطان مورد هدف قرار می‌گیرد همین نیت و حضور قلب در اعمال است.

عملی همانند حضور در مجالس روضه سید الشهدا (علیه السلام) می‌بایست بر مبنای باور و پذیرش قلبی که این مجالس محل حضور و عنایت امام زمان (عجل  الله تعالی فرجه) و ائمه (علیهم السلام) است انجام شود و اگر این عمل با  نیت دیگری صورت گیرد منفعتی برای من نخواهد داشت.

جلسه دوم

 گفته شد شیطان مانع ایمان می‌شود و آنکس که ایمان ندارد را در انجام عمل  تشویق می‌نماید. و اگر شخص با ایمان اقدام به عمل نماید شیطان همواره سعی  بر برهم زدن توجه او خواهد داشت.

اگر بخواهیم عمل مان، با توجه و قصد باشد می‌بایست چه کرد؟

در اعمال واجب، چه توجه داشته باشیم چه نداشته باشیم، باید آن عمل  واجب را انجام دهیم. (البته که توجه و قصد در بالا بردن بهره مندی مان موثر  است!)

یکی از مواقعی که انسان به راحتی می‌تواند عملی را انجام دهد، همان  لحظه اول شنیدن توصیه به انجام آن عمل می‌باشد. بعد از شنیدن توصیه بر  انجام یک عمل، شیطان بلافاصله با به تاخیر انداختن انجام عمل، انسان را به  دور شدن و انجام ندادن آن، سوق می‌دهد.

تاخیر در انجام عمل صالح، انسان را به ترک عمل واجب و مستحب و یا ارتکاب معصیت می‌کشاند.

دو راه برای انجام عمل با توجه و حضور قلب در اعمال، سفارش شده است:

۱.اذا علمتم فاعملوا؛ هرگاه عملی به ما توصیه شد، انجام دهیم.

۲.خواندن  روایتی که مربوط به عملی است که می‌خواهیم انجام دهیم، بعد از آن به اعتبار فرمایش حضرت، عمل را انجام دهیم در اینصورت خواهیم دید که به چه  میزان توجه در ما زیاد خواهد شد.

یکی از اعمالی که توجه در آن بسیار راحت است و به یک معنا بدون توجه نمی‌توان انجام داد، گریه بر امام حسین علیه السلام است.

جلسه سوم

صحبت در ارتباط با اعمال و توجه در قصد و نیت بود.

امام سجاد (علیه السلام) فرمودند: هرکس به آنچه خداوند متعال واجب فرموده است، عمل کند از زمره عابدترین مردمان خواهد بود.

اولاً اعمال واجب فرض الهیست و توجه و یا عدم توجه در انجام آن، مجوزی برای ترک عمل نیست!

ثانیاً راه رسیدن به هدف خلقت که همان بندگی است، انجام همین اعمال واجب الهی است.

دین خداوند، تسلیم امر الهی بودن است و این تفکر که دین جمع آوری  احکام و دستورات و عمل به آنها است غلط می باشد بلکه دین عابدانه و خاشعانه  نزد حجت الهی رفتن و از ایشان کسب تکلیف کردن است.

در این میان قصد و توجه در انجام عمل، در اثربخشی و ثمر دادن آن بسیار مهم است.

حال چگونه قصد و توجه را در خود ایجاد نمائیم؟!

اولین لازمه ایجاد توجه، پاک نمودن آلودگی ها از زندگی و اجزاء آن است و سپس تصور زندگی در برابر امام زمان (عج) می باشد.

انسان بعد از این نکات، اعمالی که از او سر خواهد زد، به یاری و خواست خداوند درست خواهد بود.

کسیکه می خواهد اعمالش با توجه باشد، می بایست با توجه زندگی کند!!!

نیابت از ائمه علیهم السلام و بالاخص حضرت زهرا سلام الله علیها، برای  شرکت در مجالس عزای امام حسین علیه السلام، بسیار در بالا بردن کیفیت آن  موثر است.