جلسه اول

 در تمامی تعالیم دینی اعم از قرآن و روایات و احادیث پیامبر(صلی الله علی و  آله) و ائمه (علیهم السلام) این تذکر را به کرّات مشاهده می کنیم که آدمی  برای بهشت خلق شده است. همچنین نکته و تفکر دیگری نیز به همین صورت بیان  شده است که آدمی برای بقا خلق شده است و این دنیا برای او محل گذر است. اگر  این دو مطلب را برای همیشه سرلوحه زندگی خود قرار دهیم به هیچ عنوان حسرت چیزی را نمی خوریم!

این یک بحث علمی و منطقی است که ما در مقطعی نتیجه و ثمر اعمال خود را  خواهیم دید(بحث معاد). زیرا با کمی بررسی متوجه می شویم که همه انسان ها  ولو بی دین؛ تمامی فعالیت های روزانه خود را بر مبنای رسیدن به یک نتیجه  انجام می دهند. از این رو کلیه اعمال ما در طول زندگی نیز در انتها به یک ثمر منتج می شود.

بهشت و جهنم که جایگاه اصلی قرار و باقی ماندن آدمی هستند کجاست و چه ویژگی دارد؟. برای پاسخ دادن به این سؤال کافی است که آدمی جایگاه فعلی خود  در این دنیا بررسی کند. آیا در حال حاضر احساس امنیت و آرامش دارد یا  خیر؟.

به عبارت دیگر هر کسی آخرت خود را خودش می سازد و خدا در آن دخل و  تصرفی ندارد (اگرچه ممکن است از فضلش گناهان ما را ببخشد). ذات خدا بالاتر  از حد تفکر و تصور آدمی است(لم یلد و لم یولد). او همانی است خود را با  صفاتی نظیر غفار، عَفو، رئوف و ... معرفی می کند. او جهنم و بهشت را برای  ما نمی سازد بلکه ما را راهنمایی می کند تا بدست خود بهشت را برای خودمان  بسازیم.

در توصیف بهشت به ما می گوید همین نعمت هایی را که در این دنیا مشاهده  می کنید در درجه عالی در بهشت قرار دارد با این تفاوت که نقصان و کمبود  های نعمت های این دنیا را نیز ندارد. به عبارت دیگر نعمت هایی را که خداوند  در قرآن برای بهشت بر می شمارد تمثیل نیست بلکه اصل و منشاء نعمت های این دنیا هستند(نعمت های این دنیا گوشه کوچکی از آن نعمت ها هستند.)

جلسه دوم

 بهشت و نعمات آن غایت و چیزی است که خدا برای آدمی می خواهد. همانطور که  در روایتی آمده است که حضرت فرمودند اگر همه آدمیان حب و ولایت  امیرالمؤمنین (علیه السلام) را می پذیرفتند دیگر جهنم و آتشی باقی نمی  ماند. این آدمی است که به دست خود(با انجام معصیت) جهنم و آتش را می  آفریند.

نعماتی که خداوند در توصیف بهشت در قرآن بیان می کند تمثیل و استعاره  نیست(در واقع برای فهم آدمی از آنها استفاده نکرده است) بلکه این نعمات غایت و نهایت نعمت هایی است که در این دنیا می بینیم. 

لذت بردن یکی از نعمت های الهی است که خدا به آدمی عنایت کرده است و این فکر اشتباه است که خدا با لذت بردن مخالف است و می بایست لذت ها را ترک کرد. چنین دینی چیزی نیست جز یک دین ساختگی.

بهره مندی از لذت های دنیوی به دو گونه است. اگر آدمی از لذت ها به  گونه ای که خداوند به آن اشاره کرده است استفاده کند از آنها بهره مند می شود که به این لذت، لذت حلال می گویند. ولی اگر از لذت به گونه ای که نفس و  شیطان به آن توصیه می کنند استفاده کند به بیراهه کشیده می شود و به آن  لذت حرام می گویند. این نکته را نیز می بایست در نظر گرفت که میزان و درجه لذت حلال بسیار بالاتر از لذت حرام است.

جدا از راهنمایی های دین تشخیص بین اینکه لذتی حلال است و یا حرام در  فطرت آدمی وجود دارد و هر فردی می تواند آن را در درون خود احساس کند. لذت های بهشتی نیز در واقع غایت و نهایت همین لذت های حلال دنیوی است.

اوج لذت در سرای آخرت آن است که آدمی در همنشینی و جوار امام حسین  (علیه السلام) و اهل بیت(علیهم السلام) باشد و از آن لذت ببرد و این تفکر  که ائمه(علیه السلام) و دین اسلام با لذت بردن مخالف هستند به کلی غلط است و آنها خواستار لذت بردن پیروان خودشان هستند و آن هم از نوع لذت های ابدی و  جاوید.

جلسه سوم

 بالاترین درجه لذات در این دنیا چیست ؟. برای درک این مطلب کافی است آدمی  در تنهایی خود ببیند که کدام نعمت را بر دیگری ارجحیت می دهد. در روایتی آمده است که فردی از حضرت پرسید چرا مخالفان شما از وضع مالی خوبی برخوردار  هستند در حالی که شیعیان و اصحاب شما چنین نیستند؟ حضرت در پاسخ فرمودند  که می خواهی ولایت و حب خود را از تو برداریم و در عوض مال و مکنت ایشان  (مخالفان اهل بیت(علیهم السلام) ) را در اختیار قرار دهیم؟ آن شخص به اصل مطلب(حب و ولایت اهل بیت(علیهم السلام) ) پی برد و پیشنهاد حضرت را  نپذیرفت.

به عنوان مثال با مقایسه لذت محبت میان والدین و فرزند با سایر لذت ها  به روشنی در می یابیم که این لذت بر همه و یا بیشتر لذت های دنیوی ترجح دارد. ریشه این محبت هم در احساس امنیتی است که طرفین (والدین و فرزند) در آن احساس می کنند. به عبارت دیگر می توان اینچنین گفت که بالاترین نعمت در دنیا احساس امنیت است که نهایت این نعمت را نیز می توان در بهشت یافت که  سراسر امنیت و آرامش است. این امنیت جز در محبت و علاقه به اهل بیت (علیهم  السلام) یافت شدنی نیست. 

فردی که در این دنیا دل و زندگی اش همراه با ائمه(علیهم السلام) باشد قاعدتاً و منطقاً در آخرت نیز همراه آنها در بهشت خواهد بود. به عبارت دیگر بهشت واقعی آن است که آدمی همیشه همراه و همنشین با پیامبر(صلی الله علیه و  آله) و ائمه(علیه السلام) باشد.

در واقع بزرگترین و اصلی ترین نعمتی که خداوند به آدمی عنایت کرده است حبّ و محبت به اهل بیت(علیهم السلام) است.